Haar huidige betekenis als belangrijk industrieel-archeologisch erfgoed dankt het Zuiderpershuis niet enkel aan de nog aanwezige industriële relicten of de bescherming als monument, maar ook aan de sobere restauratievisie die aan de basis lag van de reconversie tot bloeiend cultuurhuis. Met de culturele herbestemming en de restauratie speelde het Zuiderpershuis een internationale voortrekkersrol die de herwaardering van industrieel-archeologische erfgoed mee op de kaart heeft gezet.
Kenmerkend is dat bij de aanpassing tot theaterruimtes steeds is geopteerd voor minimale ingrepen waarbij de oorspronkelijke planindeling en de industriële uitstraling van het complex zo veel mogelijk gevrijwaard werden. Zo bleven de ingrepen in 1985 aanvankelijk beperkt tot de herinrichting van de stookzaal als theaterruimte. De belangrijkste werken van restauratiefase 1 (1992-1993) waren de uitbraak van de muur tussen machine- en stookhal en de aanpassing met gegoten betonvloeren. Trouw aan de ‘economische’ visie is het houten schrijnwerk waar mogelijk behouden (en indien nodig hersteld en vernieuwd).
Ook tijdens de tweede restauratiefase (1995-1996) zijn eerder kleinschalige of bouwfysisch noodzakelijke aanpassingen gebeurd, zoals de plaatsing van een afsluiting tussen de hangars en de binnenstraat en de afbraak (wegens bouwvalligheid) van de achterbouw van de personeelswoningen. De ateliers bleven behouden, zij het vanaf dan in functie van theateractiviteiten. De restauratie van het verbandhuis vertoonde eenzelfde filosofie van ‘spaarzaamheid’. In deze laatste restauratiefase (2006) werd het voormalige verbandhuis omgevormd tot een promotionele, educatieve en onthaalruimte. Hierbij zijn ook de gevels hersteld in hun vermoedelijke oorspronkelijke staat.