In de 19de eeuw nam de Antwerpse bevolking pijlsnel toe. De ‘Spaanse omwalling’, met in het zuiden van de stad de citadel en een bouwvrij schootsveld van bijna 600 meter, maakte echter elke stadsuitbreiding onmogelijk. Begin 1864 werd besloten om het schootsveld op te heffen en het Zuidkasteel te verkopen met de verplichting een deel van het terrein te voorzien van haveninrichtingen. In de aan te leggen Zuidwijk werden drie nieuwe, geschakelde dokken (Kooldok, Zuidschippersdok en Steendok) voor binnenschepen voorzien, parallel aan de Schelde en bereikbaar via een haakse centrale sluis. Tussen deze dokken en de Schelde ontstond zo een maritiem kwartier. In de wijk ontwikkelde zich een gemengde bebouwing voor woonhuizen en havengebonden, commerciële en industriële activiteiten.
Het Zuiderpershuis vormde één van de vroegste realisaties op deze terreinen. Het werd strategisch ingeplant nabij het Kooldok enerzijds (van waaruit men het nodige water kon oppompen) en bij de geplande spoorlijnen anderzijds, waardoor met een aftakking een grote besparing op het steenkolentransport kon worden bekomen. Het ontwerp van de imposante voorgevel van de accumulatortorens is toegeschreven aan architect Ernest Dieltiëns en drukt niet alleen de kracht van het pershuis uit, maar ook de ambitie van een wereldhaven in ontwikkeling.